Getuigenissen

Momenten zoals een Staten-Generaal Welzijn en Zorg of eender ander congres zijn gelegenheden waar hulpverleners uit verschillende sectoren samen komen om te spreken over cliënten. Vaak met centrale vragen als “hoe kunnen we onze toegankelijkheid vergroten”, “op welke manier kunnen we met kwetsbaarheid, met superdiversiteit omgaan?”. Om die vraagstelling kracht bij te zetten wordt er vaak gewerkt met de macht van getallen “vier op 10 heeft een psychische kwetsbaarheid” of “meer dan 30% van de Brusselaars leeft onder de armoederisicogrens”. Gooi er af en toe nog eens een statistisch significantieniveau tussen en je hebt een beeld van de massa cliënten over wiens leven we het hebben. Maar wat betekenen deze cijfers voor de individuele leefwereld van de cliënten? En welke impact hebben de acties, samenwerkingen, projecten, beleidskeuzes op het leven van de individuele burger?

Dit was een belangrijke vraag tijdens de Staten-Generaal Welzijn en Zorg. Als Kenniscentrum WWZ vonden wij het belangrijk om een gezicht én stem te geven aan de Brusselaar. Daarom hebben we Frank Tierens met zijn camera op pad gestuurd om Brusselaars te interviewen en hen te laten vertellen over hoe zij (min of meer) hun weg hebben gevonden naar een hulpverleningsdienst. We vroegen aan hen wat hun traject was in de zorg, hoe ze tot daar gekomen zijn, welke organisatie of hulpverlener voor hen een hefboomfunctie had. Deze verhalen geven onderzoekscijfers en demografische data betekenis. Getuigenissen stellen ons, professionals, ook op de proef qua taalgebruik. Wij “resideren” als het ware in ons vak waar een eigen cultuur heerst, vakjargon, afkortingen en te behalen resultaten. Soms staat de beleving en de taal van de cliënt haaks op de hulpverlenerstaal. Daarom helpen verhalen en getuigenissen hulpverleners om hun eigen referentiekader los te laten.

Tung:

Dioni:

André:

Christian:

Dimitri:

Fatima:

Lea: